हुंडाबळी तरुणीची आत्मकथा मराठी निबंध आत्मकथनात्मक
hunda bali tarunichi atamkatha essay in marathi
हुंडाबळी तरुणीची आत्मकथा मराठी निबंध आत्मकथनात्मक : “थांबा, आतापर्यंत तुम्ही सर्वांनी खूप चर्चा केली. आता मला बोलू दया. कारण आता मी फारच थोड्या तासांची सोबतीण आहे. तेव्हा या सुंदर जगातून जाण्यापूर्वी मला माझे मनोगत व्यक्त करू दया. मला माहीत आहे, मी खूपच भाजले आहे; आणि या शेवटच्या क्षणीही मला जाणवत आहे की, हे जग सुंदर आहे.
मग सांगा बरे, अशा या सुंदर जगाचा निरोप घेण्याचा प्रयत्न मी कशी करणार पोलिसांनी आत्महत्येचा प्रयत्न' अशी माझ्यासंबंधी आपल्या अहवालात नोंद केली आहे; आणि वार्ताहरांनी त्यावरून वृत्तपत्रात तशाच प्रकारची बातमी दिली आहे. पण मी माझ्या आयुष्याच्या शेवटच्या क्षणापर्यंत ओरडून सांगेन की, 'मी आत्महत्येचा प्रयत्न केला नाही. मला पेटवून दिले आहे. मी झोपेतून जागी झाले तेव्हा माझे कपडे पेटलेले होते. घरात सर्व माणसे हजर होती, पण कोणीही मला वाचविण्याचा यत्न केला नाही. कारण त्यांना मी नकोच होते. त्यांच्या डोळ्यांसमोर चमकत होते 'चकचकीत रुपये'.
“अतिलोभी आहेत ती माणसे! पण खरंच, त्यांना माणसे तरी कसे म्हणायचे? राक्षसालाही लाजवील अशी त्यांची वृत्ती आहे. मी या घरात आले तेव्हा भरपूर सोने, चांदी, रुपये घेऊन आले होते. घरच्या लक्ष्मीत मी भरपूर भर घातली होती. माझ्या पूर्वी आलेल्या माझ्या तीन जावांनीही आपापल्या माहेराहून भरपूर धनदौलत आणली होती. पण माझ्या सासरच्या मंडळींचे एवढयावर समाधान नव्हते.
सूना या संपत्ती मिळविण्याची साधनेच असे ही मंडळी मानतात. या सर्व गोष्टींचा परिणाम माझ्या मोठ्या जावेच्या मनावर झाला आहे आणि ती आता वेड्यांच्या इस्पितळात आहे. तिचे पती म्हणजे माझे मोठे भाऊजी मात्र दुसरे लग्न करण्याच्या तयारीत आहेत. कारण त्यांना माहीत आहे की येणारी नवी बायको आपल्याबरोबर रुपयांच्या राशी घेऊन येईल.
 |
| hunda bali tarunichi atamkatha essay in marathi |
“काय म्हणता? या माणसाला मुलगी कोण देईल? अहो मुलगी म्हणजे उरावरचे ओझे मानणारे वधुपिते काय कमी आहेत? ही माणसे आपल्या मुलीचे एकदाचे लग्न करून टाकून मुक्त होण्यास उतावीळ झालेली असतात. कारण त्यांना आपल्या मुलीचे वय वाढत असल्याचीच भीती वाटत असते.
मला आठवते ना, माझे पूर्वजीवन ! शाळा-कॉलेजातील ते दिवस किती रम्य होते! फुलपाखरासारखी मी भिरभिरत होते. अभ्यास, पुस्तके, खेळ, नृत्य, नाट्य, वक्तृत्व यांत मी रमलेली असताना शालेय शिक्षण संपून महाविदयालयात केव्हा गेले तेही कळले नाही. मैत्रिणींच्या सहवासात महाविदयालयातील मखमली दिवसही केव्हा भुर्रकन उडून गेले तेही लक्षात आले नाही. आवळयाजावळया आपल्या दोन मुलींना म्हणजे आम्हा दोघी-बहिणींना आईवडिलांनी फुलासारखे जपले. गूलाबाच्या सुगंधाने भरून गेलेल्या मार्गाने मी पाकळयांवर पावले टाकत सासरी आले पण येथे वाट्याला आले केवळ काटेच!
"खरं पाहता, माझ्या सासरी काहीच कमी नव्हते. लक्ष्मी व सरस्वती दोघींचा वरदहस्त या कुटुंबावर आहे. पण माझ्या सासूच्या रूपाने ‘आक्काबाईचा' घरात प्रवेश झाला आहे. एक स्त्रीच इतर स्त्रियांच्या दुःखाला कारण होत आहे. स्त्री-मुक्तीच्या वातावरणात वाढलेली मी सासुबाईंना निर्धाराने तोंड देत होते. पण दुर्दैवाने मला माझ्या पतीची साथ मिळाली नाही. शेवटी हे फळ माझ्या वाट्याला आले. या क्षणी वाईट वाटते माझ्या छोटया राणीसाठी. तिच्या वाटयाला हेच दुःख येणार का? कारण ती पण एक स्त्री आहे. स्त्रीवरील हा अन्याय केव्हा मिटणार, याचे कोणीतरी उत्तर देणार आहे का?"
वरील निबंध हुंडाबळी तरुणीची आत्मकथा मराठी निबंध आत्मकथनात्मक हा निबंध तुम्‍हाला कसा वाटला ते कमेेंट करून अवश्‍य कळवावे. धन्‍यवादपुढील निबंध वाचण्यास विसरू नका धन्‍यवाद
टीप : या निबंधाचे खालील प्रमाणे शिर्षक असु शकते
- hunda ek samajik samasya marathi essay
- hunda bali nibandh in marathi
हुंडाबळी तरुणीची आत्मकथा मराठी निबंध आत्मकथनात्मक
hunda bali tarunichi atamkatha essay in marathi
'स्त्री जन्मा तुझी कहाणी
हृदयी अमृत नयनी पाणी ।
तुझीया पोटी अवतरती नर
अन्यायच ते करिती तुजवर
दशा तुझी ही केविलवाणी ।।'
बाबा, डॉक्टर, आई वाचवा । वाचवा हो ।। वाचवा ।।। मी खूपच भाजले. मी थोड्याच वेळाची सोबतीन आहे. माझी कहाणी ऐका. ऋषीमुनींच्या काळापासून भारतीय स्त्रियांना म्हणे मानाचे स्थान आहे. 'मातेपेक्षा श्रेष्ठ दैवत दुसरे कोणतेच नाही' असे सांगितले जाते हे सारे खोटे आहे. खरेच स्त्रियांना एवढे सन्मानाने वागविले जाते का! हाच प्रश्न माझ्या मनात आहे.
मला मागचा प्रसंग आठवतो आहे आई एकदा रागाच्या भरात म्हणाली होती तुला भाकरीच्या तुकड्यावर विकत घेतले आहे. या प्रसंगातला माझा राग 'विकत घेणे' या शब्दांवर आहे. ज्या माणसांचा जीव जडला, त्याच माणसाची विक्री मग ते झाड असेल घर असेल म्हणजे हुंडा देणे-घेणे आलेच!
आज तर सुशिक्षित आणि सुसंस्कृत समाजात मोठ्या हुशारीने 'मुले-मुली' विकली जात आहेत त्यातलीच मी एक अभागी आहे. माझ्या बाबांनी जवळ असलेलं ते देऊन मोठ्या थाटामाटात लग्न लावून दिलं. लग्न होऊन चार-दोन महिने जातात न जातात तोच सासरच्या मंडळीकडून सुरू झाले.
नवी गाडी घेणे, कारखाना उभा करावयाचा आहे. अशी एक नाही अनेक सम्सया उभ्या करून छळाला सुरूवात झाली. कितीही ओरडून सांगितले तर ऐकणार कोण? सारे एकाच जातीचे, एकाच पक्षाचे. लग्नात म्हणे 'वर दक्षिणा' कमी मिळाला.
त्याची भरपाई झाली पाहिजे. सासूबाईंचे म्हणणे पुन्हा पुन्हा कानावर येऊ लागले, मग मी ऐकत नाही असे पाहून इलेक्ट्रिक शॉक देणे, कमानंतर कामात गुंतवून ठेवणे, वेगवेगळ्या वाईट शब्दांचे उच्चार होऊ लागले. त्यांच्या दृष्टीने मुलगी म्हणजे मिळकतीचे साधन आहे.
माझ्या सारख्या स्त्रियांनी माहेर सोडायचे, तिथले नाव सोडायचे आणि दोन घराण्यात मिसळायचं. प्रत्यक्षात गृह लक्ष्मी पण आज ती दासी बनल्यासारखी गत झाली आहे. सासरच्या दृष्टीने, अंगावर दागिने, सोने, नाणे, जडजवाहीर वगैरे म्हणजे सुख! परंतु स्त्रीला एक मानवी मन आहे, भाव-भावना आहेत याचा विचार इथे कोठे होतो?
मला अखेरच्या वेळी पुष्कळ बोलून मन मोकळे करायचे आहे. दुसऱ्यांना सांगायचे आहे. मी फसले, तुम्ही फसू नका. 'पुढच्यास ठेच मागचा शहाणा' या न्यायाने मला माझे मन मोकळे करावयाचे आहे. माझे पती तेही आईच्या शब्दांच्या बाहेर नाहीत या सर्व मानसिक छळाला कंटाळून मीच सर्वांच्या समोर पेटवून घेतले. साऱ्यांना हेच हवे होते.
सारे जळताना पाहत होते. पण सगळेच निर्दयी, अमानवी, पशू वृत्तीचेच सगळे! आरडा-ओरड झाल्यामुळे शेजारी धावत आले आणि घरातल्या मंडळींनी छान नाटक केले. आग विझवणे काय ? रडणे काय ? मी सांगते आहे. या घरात कोणत्याही मुलीने पुन्हा येऊ नये.
हे सारे जनावरांच्या जातीचे आहेत. यांना भावना, मानवी मन नाहीच. पैशाची लोभी माणसे आहेत. सांगता सांगता आवाज थांबला! आणलं गेलं. माझे आई-वडील सुद्धा मला आता निटसे आठवत नाहीत. कधी-कधी मला आईची खूप आठवण येते. तेंव्हा माझे काळीज विदीर्ण होऊन जातं.
मला माणसाच्या दुटप्पीपणाबद्दल त्याची चीड येते. स्वतःच्या आईचं वर्णन करताना तो म्हणता मित्रांनो तुम्‍हाला हा निबंध कसा वाटला हे तुम्ही कमेंट करून सांगु शकता . धन्‍यवाद