essay on trees our best friend in marathi | वृक्ष आपले मित्र मराठी निबंध
नमस्कार मित्र-मैत्रिणींनो आज आपण वृक्ष आपले मित्र मराठी निबंध बघणार आहोत. या लेखामध्ये ऐकून २ निबंध दिलेले आहेत ते क्रमाने वाचू शकता. या निबंधात मानवाला जिवन जगण्‍यासाठी वृक्ष किती उपयोगी आहेत याचे महत्‍व पटवुन सांंगीतले आहे चला तर मग सुरूवात करूया निबंधाला.
वृक्षांची महती आपल्या भारतात प्राचीन काळापासून सांगीतली गेली आहे. तुकाराम महाराजांना तर वृक्ष हे आपले सगेसोयरे वाटतात. असे हे वृक्ष आज या आधुनिक विज्ञानयुगातही- आपले जिवलग मित्र आहेत.
विज्ञानामुळे माणसाने खूप प्रगती केली पण या विकासासाठी माणसाने अविचाराने जंगलतोड केली. आपण आपल्या या वृक्षमित्राचा घात केल्याने स्वत:वरच दुष्काळाचे, प्रदूषणाचे संकट ओढवून घेत आहोत, याचा माणसाला विसर पडलेला आहे. वृक्ष ही निसर्गाची फुप्फुसे आहेत. हवेतील कार्बन डायऑक्साइड शोषून घेतात आणि 'प्राणवायू' हवेत सोडून हवा शुद्ध करण्याचे काम करतात. यामुळे माणसाचे जगणे सुकर व सुखी झाले आहे.
 |
| essay-on-trees-our-best-friend-in-marathi |
वृक्ष आपल्याला सहस्र हातांनी मदत करतात. अन्न, वस्त्र, निवारा या मूलभूत गरजा तर ते भागवतातच; शिवाय आपल्या पूजाविधीसाठी नानाविध साहित्य देऊन आपल्याला सुखावतात. आज वनस्पतींपासून मिळालेल्या अनेक औषधींचा उपयोग करून माणसाने असाध्य आजारांवर मात केली आहे.
स्वतः जळून हे वृक्ष इतरांच्या उपयोगी पडतात. वृक्षाचा प्रत्येक अवयव माणूस, प्राणी, पक्षी यांना उपयुक्त आहे. वृक्षांजवळ भेदभाव नसतो. ते सर्वांना समान वागणूक देतात. अगदी त्याच्या अंगावर घाव घालणाऱ्या कुन्हाडीचे पातेही तो सुगंधित करतो. मानवाच्या एकाकी जीवनातही वृक्ष साथसंगत देतात. माणूस आपल्या अनेक आठवणी या वृक्षांशी जपून ठेवतो. तो त्यांच्याशी हितगूज करतो. असे हे वृक्ष मानवाचे जिवलग मित्र आहेत.
मित्रांनो तुम्‍हाला हा निबंध कसा वाटला व वृक्षारोपण करण्‍यासाठी आणखी काय उपाय योजना करायला पाहीजे हे तुम्‍ही कमेंट करून सांगु शकता . धन्‍यवाद पुढील निबंध वाचण्यास विसरू नका धन्‍यवाद
निबंध 2
वृक्ष आपले मित्र मराठी निबंध | essay on trees our best friend in marathi
“आजी, घरी एकट्याच राहता?' 'एकटी का? ही झाडं आहेत की सोबतीला.' मी फाटकाजवळ आल्यावर समोरच अंगणात उगवलेली मोठी मोठी गुलाबाची फुले डोकावून बघतात व सांगतात, या आजी, आम्ही केव्हाची वाट पहातोय. बांधाच्या शेजारच्या फुललेला कुंद अंगावरच्या कळ्या सावरत होकारार्थी हसतो.
'एकटी कशी मी? अगं ती तुळस बघितलीस का? कशी छान डंवरली आहे. मंजिऱ्यांनी गच्च भरून गेली आहे. 'मला मंजिऱ्यांचा भार सहन होत नाही, थोडा कत्री करा,' असे सांगते आहे.
उजव्या हातची माझी राजसबाळी बघितलीत का? माझी राजसबाळी 'केळ' आहे हो. सध्या ओली बाळंतीण आहे. पाहिलीत तिची छोटी छोटी बाळं. आईच्या कुशीत पानांचं मोठं पांघरुण घेऊन कशी शांत झोपली आहेत ती. मी रोज माझ्या बाळीच्या अंगावरून हात फिरवते. तिला चांगलं-चुंगलं खाऊ घालते. बाळंतपणाला आलेली माझी लेक आहे ती.
पाठीमागच्या अंगणात उभा असलेला व्रात्य आंबा बघितलात का? वारा सुटल्यावर असा नाचतो. त्याची मुलंही तशीच नाचरी. लहानपणापासूनच आपल्या आईवडिलांना सोडून पटापट जमिनीवर उड्या मारतात. त्यांना आवरता आवरता नाकी नऊ येतात माझ्या, पण त्याची बाळं मोठी झाली, वयात आली की, किती गोंडस दिसतात म्हणून सांगू?
आंब्याच्या मागे सर्वांना आवडणारा शेवगा, मला तर तो गोड शेंगा देतोच. परंतु अंगाखांद्यावर मर्कटराजांनाही मनमराट खेळू देतो. पहाटे मला जाग येते ती प्राजक्ताच्या व बकुळीच्या फुलांच्या मंद सुगंधाने. सूर्य उगवल्याबरोबर ती नाजूक, कोमल अंत:करणाची प्राजक्ताची फुले मी वेचते व छाया गर्द सुरेख, गार हिरवी शोभे तुझी पालवी।
सो सो गर्जत वाहुनी गदगदा वारा तुला हालवी। छोटे गोंडस, पांढरे सुम तुझे हंगू किती मी तया। छोट्या, सुंदर पाकळ्या कितीतरी, येती न मोजावया॥ अशा कवितेच्या ओळी गुणगुणत मी बकुळीची फुले वेचते.
रस्त्याच्या कडेला फणस कटिखांद्यावर बाळे घेऊन उभा असतोच. त्याच्या मुलाबाळांची मी चौकशी करते. माझीही मुले खुशाल आहेत असे त्याला सांगते. तोही हसून आपल्या काटेरी बाळाला माझ्याशी गुजगोष्टी करायला पाठवून देतो. डाव्या हातचा चाफा मात्र फारच रागीट.
कधी रुसेल व कधी हसेल सांगता येत नाही. रागावला की, आपल्या अंगावरची सगळी पानांची वस्त्रे काढून टाकतो व खुलला की चाफा फुलांनी भरून जातो. माझे भलेभक्कम सोबती म्हणजे आमचे नारळराव. असे उंच वाढलेत की, आल्यागेल्यावर करडी नजर ठेवून पहारा देत असतात.
शरीर थोडे रस्त्याकडे झुकलेलेच, 'माझ्या सावलीत येऊन बस ना,' असा सारखा लाडिक हट्ट करीत असतात.
एवढे सत्पुरुष माझे सखेसोबती असताना मी एकटी कशी? मित्रांनो तुम्‍हाला हा निबंध कसा वाटला हे तुम्‍ही कमेंट करून सांगु शकता . धन्‍यवाद