मला पंख असते तर मराठी निबंध | Mala Pankh Aste Tar Marathi Nibandh
नमस्कार मित्र-मैत्रिणींनो आज आपण मला पंख असते तर मराठी निबंध बघणार आहोत. असा संताप आला त्या कबुतराचा मला ! वाटले, त्याच्या पाठोपाठ आपणही उडत जावे आणि गॅलरीतले कपडे रंगवणा-या त्या कबुतराला पकडून खाली खेचून आणावे.
पण कसे शक्य आहे ? माणसाला उडता येतेय कुठे ? कबुतरे, कोंबड्या, चिमण्यासुद्धा उडतात पण माणसाला ते जमत नाही, कारण माणसाला पंख नाहीत. जर असते तर खरंच ! माणसाला पंख असते तर काय मजा आली असती. पक्ष्यांप्रमाणे रोज सकाळी माणसेही आकाशात पंख फडफडवीत उड्डाण करू लागली असती.
माणसांची भरारी गरुडासारखी किंवा त्यांच्यापेक्षा कदाचित उंचावर गेली असती. माणसे दमली तर घेताहेत ढगांवर थोडा वेळ विसावा. बरे ! झोपेत ढगांवरून खाली कोसळले तरी पुन्हा पंख फडफडवीत वर हजर ! पंख असल्यावर मग लिफ्टची गरज काय ? आणि मोटारी, आगगाड्या, विमाने हेलिकॉप्टर्स कशाला पाहिजेत ?
लिफ्ट नसेल तर पाचव्या, सहाव्या मजल्यावर चढून जाताना जीव असा मेटाकुटीला येतो म्हणता ! पण माणसाला पंख असते तर-पाचव्या काय पन्नासाव्या मजल्यावर यायला सांगा. पंख फडफडवीत वाटेल त्या मजल्यावर हजर ! मुंबईहून दिल्लीला जायचेय ?
ती ट्रेन नको अन् ते विमान नको ! रिझर्व्हेशन ? गरज नाही. पंख फडफडवीत, मध्ये हवी तिथे हवी तितकी विश्रांती घेत दिल्लीला हजर ! एक विचार येतो. सकाळ-संध्याकाळ जसे लोक समुद्रावर, तळ्यावर फिरायला जातात तशी पंखवाली माणसे आकाशात फिरायला गेली असती.
आकाशात माणसांची नुसती तोबा गर्दी ! गरूड, घार, गिधाड, वटवाघूळ, घुबड, याचबरोबर कावळा, बगळा, कबूतर, हंस यांच्या सहवासात माणूस त्यांच्याबरोबर अंतराळात युद्धेही करतोय, असे दृश्य दिसले असते. आणि मग त्याचबरोबर त-हेत-हेचे ते पक्षी व त-हेत-हेची पंखवाली माणसे यांच्या आवाजांनी आकाश थरारून गेले असते. पण....